Надія Воловодівська про літературу (обмін враженнями)

"Czytaju dali Oleha Czornohuza (роман "Претендент на папаху"). Roztjahuju zadovolennja, ale postupovo proczytana czastyna hrubszaje, a ne-proczytana - navpaky."

To ty vz'e skinczyv Czornohuza? Slidujuczoju knyhoju, jak na moju poradu, mala b buty knyha 'Lysty temnyh ljudej'. Vona duz'e cikava i zvuczyt' po-suczasnomu, hocz pysana davnen'ko. Za Szevczenka, to czytaju joho i vynykaje poczuttja protestu. Zavz'dy. A ot Lesja Ukrajinka klycze do rozdumiv. Do reczi, jiji slovnykovyj bahaz' najbil'szyj sered usih tytul'nyh pys'mennykiv. Bilja 30 tys. Franko jiji ne nazdohnav, hocz maje bahato prozy.

Надія Воловодівська про народні пісні

„Nedavno sluchav kupalsku pisnju pro te, jak „storonoju doszczyk ide” u vykonanni Czerkaskoho narodnoho choru. Zovsim rozczulyla.”

Naszi pisni dlja mene tez' zvoruszlyvi. Ale ot cikavyj moment. Zaraz poczaly bil'sze zvuczaty narodni pisni inszyh narodiv. I meni vony zvuczat' tez' czudovo.

З приводу нападок на Президента

V Ljublini dejaki "vitaly" naszoho Prezydenta transparantamy: „Juszczenko, ne falszuj istoriji!”

Czula, szczo Juszczenko jizdyv do Pol'szi prosyty, szczob ne szukaly v Ukrajini vorohiv. Ale czy pol's'ki i ukrajins'ki nedobrozyczlyvci zaspokojat'sja? Tut na n'oho najiz'dz'ajut' nemyloserdno, szczej znov vzjalys' za syna. Ta j navit’ z rozmov naszoji molodi vydno, szczo na toho Andrija take vz'e horodjat' po cilomu Kyjevu. Hodyt' v dorohi kluby, restorany, druz'yt' ne z tymy a tymy. Zabuvajut, szczo sami tez' hodyly v dorohyj lvivskyj klub-Ljal'ka, i nichto z toho niczoho ne robyv.